Op de valreep

Nee, nee, we zijn niet van de aardbol verdwenen. We hebben gewoon tijdelijk cyberspace verlaten omdat het te bizzie-bizzie was op het werk. Wij hadden geen tijd meer voor de tuin maar geen paniek, hij is ook blijven groeien zonder ons. :-)

Vanaf nu dus weer wat tuinnieuws in kleine dosissen. De mahoniestruik ziet het duidelijk zitten want hij bloeit nu al en de winter is pas begonnen. Enfin, winter ...

Hooien in oktober

Zij bloeide
het was de tijd van hooi
van werken en insecten

Het was de tijd van zoet
het zoemen van bloesem
zweet en stof

Van wagens lossen
en later op de zolder
de kat en haar kroost.

© Tjitse Hofman, 2000/2001

We zijn 1 oktober en ik heb vandaag zowaar kunnen hooien. Zoals ze vroeger deden veranderde ik het gemaaide gras met eindeloze bewegingen in lange hooioppers. Een lastig maar zalig werkje. De laatste keer dat ik dit in oktober kon doen was in 1921. Ik hou enorm van de zomerherfst, maar ik wil geen negentig jaar wachten op de volgende!

Een tuin en een bibliotheek

“Als je een tuin en een bibliotheek bezit heb je alles wat je nodig hebt”, zegt Cicero. Deze zin zou mijn levensmoto kunnen zijn. Ontspannen doe ik door te tuinieren en door te lezen. Véél lezen én alles lezen. Het is dan altijd leuk als deze twee hobby’s elkaar ontmoeten, zoals bijvoorbeeld in dit leuke tekstje van Jeska Verstegen

“Gisteren stopte ik een uur eerder met werken. Ik besloot te gaan wieden. Heerlijk om met je neus vlak boven de grond te zweven en te kijken. Je vergeet je eigen gedoe en stapt een andere wereld in. Een wereld van kleine kruipwezens, groens, beginnetjes en eindjes. Er bestaan millimeter-beestjes en nog-kleiner-dan-een-millimeter-beestje-beestjes. Ik zag een tor, het leek op een wandelend brokje goud en sommige spinnen hebben heel veel poot voor weinig lijf. En plotseling een pad. Daar zat hij, rustig en bedaard, met oranjegele oogjes.”

En ondertussen in de tuin…

De zomervakantie is halfweg. Tijd om onze tuin een tussentijds rapport te geven (je bent leerkracht of je bent het niet)

De in zoutwater opgelegde groene pruimen konden niemand bekoren. De pruimen maakten dan ook vreemde sissende geluidjes als je de pot opendeed. Zelfs de Chinese vrijwilliger van dienst weigerde pertinent te proeven. Volgend seizoen maak ik van mijn hart een steen en gooi de uitgedunde pruimen dus gewoon weg.

De overvloedige Opal pruimenoogst werd gevolgd door een paars pruimentapijt. We hebben dagen getuinierd tussen de alcoholdampen. Wie ooit Palinka gedronken heeft, weet wat ik bedoel.

Door het tomatenbos zien we de bomen niet meer. Dieven is blijkbaar niet mijn specialiteit en de zijscheuten van de San Marzano hebben van mijn tomatenveld een ware jungle gemaakt. Volgend seizoen zal ik me dan maar weer beperken tot de ‘gemakkelijke’ tomatensoorten, lees: ‘tomaten voor luie mensen’. Ecologisch tuinieren is immers ook economisch tuinieren. Ik spaar dus moeite.

De vraag van één miljoen “ Wat is de smaak van een Japanse wijnbes?” werd op wetenschappelijke wijze benaderd door een blinde proeftest te organiseren. We proefden een bosaardbei, een wijnbes en een framboos. En mijn smaakpapillen blijven me vertellen, het smaakt niet naar een framboos.

De spruitkooltjes zijn nog te jong om zich te bewijzen. Wat zij en de andere kolen presteren zullen we ten gepaste tijde melden in een ander tussentijds rapport.

Pruimen als eieren zo groot

Als je ogen groter zijn dan je grond moet je keuzes maken. Wij hebben maar plaats voor enkele fruitbomen en dus ging aan het planten van elke boom echt studiewerk vooraf. Naast de Queen Victoria van mijn grootvader hebben we ook een Opal pruimenboom staan. Ik heb het ras gekozen op basis van informatie op het internet. De website van Bongerd Groote Veen over historische fruitrassen is hiervoor een aanrader. Normaal zou je fruit moeten proeven voor je bomen aanplant, maar daar hadden we toen geen tijd voor.

De pruim Opal werd maar erkend als ras in 1946. Het zou een Zwitserse kruising zijn tussen Early Favourite en Reine Claude d'Oullins. Het vel is paars-rood en het vruchtvlees is geelgroen en mooi stevig. De smaak is fris-zoet en de steen zit los, wat een groot voordeel is bij het verwerken van de pruim. Het is een sterke groeier en hij is weinig gevoelig voor ziektes of aantastingen. Het stuifmeel is van goede kwaliteit waardoor het ras rijk draagt.

We kunnen al deze informatie alleen maar bevestigen. De Opal is in enkele jaren tijd een grote boom geworden (nochtans laagstam) en dit jaar heeft hij kilo’s vruchten gedragen. De takken hingen tot tegen de grond. Volgend jaar zal ik ook deze boom moeten dunnen.

De pruimen waren heel lekker, maar wat doet een mens met tientallen kilo’s pruimen die rijp worden in een tijdspanne van enkele weken? We hebben pruimen gegeten, we hebben pruimen uitgedeeld, we hebben pruimen ingevroren, we hebben pruimen opgelegd in alcohol, we hebben pruimenconfituur gemaakt, pruimenchutney, pruimencake en een Luxemburgse pruimentaart. De rest van de pruimen was voor de vogeltjes, de mieren, de wespen en de bijen…

Mooie zwerfster

Wie wandelt statig door je tuin? Wie bloeit elk jaar opnieuw met massa's paarsblauwe bloempjes? Wie reikt naar de hemel met zijn stevige stengels? Wie wordt aanbeden door vlinders en bijen? Het is het uitheemse zusje van de Verbena Officinalis of "ijzerhard" en het is een must have in elke tuin: de verbena bonariensis.

We hebben ooit één plantje gekocht en het lijkt te aarden op onze zandleem grond, want elk jaar opnieuw kleuren haar nazaten onze zomer paars. In veel tuinen is deze plant éénjarig, maar bij ons komen sommige planten jaar na jaar weer op. Ik heb ooit eens gelezen dat je de dode afgestorven stengels moest laten staan tot de lente. Ze zouden de plant beschermen tegen de koude.

Mocht de plant toch niet terugkomen op dezelfde plaats, dan moet je op zoek gaan naar zaailingen. Ze zijn heel herkenbaar want ze hebben hetzelfde blad als de grote plant maar laag tegen de grond. Zaailingen kan je gemakkelijk ergens anders planten.

Verbena's zijn mooi in grote groepen. Ze passen goed bij grassen maar ook in klassieke borders. De stevige stengels bieden steun aan weefplanten en ondanks hun hoogte (1m20 à 1m50) kan je ze vooraan planten omdat je gemakkelijk door de ijle stengels heen kan kijken.

Minizonnetjes

Een zonnige tuinfoto om deze regenachtige zomerdagen wat op te fleuren.

In de lente strooien we restjes zaad van vogelvoer in een verloren hoekje van de tuin. Deze minizonnetjes kleuren onze zomertuin en in de herfst hebben de vogeltjes weer verse zaadjes.

De haag van Doornroosje

Mijn favoriete kleinfruit is Oosters, heeft fantastisch mooie ranken en lekkere frisse besjes. De Japanse wijnbes is een braam uit het oosten van Azië die in 1876 voor het eerst ingevoerd werd in Frankrijk.

Alles aan deze plant is goed. De plant groeit gemakkelijk zonder te woekeren. De rood behaarde stengels zijn mooi en stekelig maar de besjes laten zich gemakkelijk plukken omdat ze in trosjes aan het uiteinde van de takken verschijnen. De besjes zijn klein maar kunnen uit het vuistje gegeten worden. Ze zijn ook lekker in confituur (gemengd met andere bessen) of in yoghurt. Er zitten geen rupsjes in zoals bij de frambozen en de besjes bewaren ook beter. Ik heb ook nog niets gemerkt van ziektes of belagers.

Het onderhoud is simpel, de takken die gedragen hebben sterven af in de winter en kunnen dan (met handschoenen) tot tegen de grond gesnoeid worden. De nieuwe stengels die al verschenen waren tijdens de zomer moeten dan mooi aangebonden worden om een luchtig gewas te krijgen.

Volgens de ‘boekjes’ moet je frambozen en wijnbessen planten tussen palen met gespannen draden. Wij maken een scherm met vierkante palen waaraan we gegevalvaniseerde chapenetten bevestigen (een net meet 2 meter op 1m20). Dit systeem is decoratief en veel handiger dan de gespannen draden.

Een oud verhaal vertelt dat een prins naar een overwoekerd kasteel gelokt wordt door de mooie bloemen en de lekkere besjes van een hoge haag. De ranken zagen er gevaarlijk uit, maar bleken soepel uitéén te wijken voor zijn stappen. De doornhaag van Doornroosje was een haag van Japanse wijnbes.

Koolwitwering

Als de koolwitjes uit hun pop komen moeten de kolen in de grond. Dan weet ik dat het begin juli is. De kolen die ik kweek zijn wintergroenten die na Nieuwjaar geoogst worden. Dit jaar koos ik opnieuw voor boerenkool en spruiten. Omdat die winterplanten heel traag groeien moeten ze nu al geplant worden.

Ongeveer acht weken geleden zaaide ik de kolen door telkens één zaadje in een potje zaaigrond te steken. Komt het zaadje niet op, dan zaai ik meerdere zaadjes om uiteindelijk genoeg plantjes te krijgen. Die techniek kwam dit jaar goed van pas want het droge voorjaar, de junimaand met stortregen en rukwinden én het tuinkussen dat ik op de plantjes liet vallen zorgde voor flink wat schade.

Een kool mag je diep planten tot het hart net boven de grond uitsteekt, zoals op de foto. Het hart is dat deel van de plant waar de nieuwe scheutjes ontspruiten.

Na het planten volgt het belangrijkste. Om de rupsen van het koolwitje te vermijden ga ik geen insecticide spuiten maar wel alles afdekken met insectengaas. Eerst plaats ik gebogen elektriciteitsbuizen als geraamte. Helaas vind je nog moeilijk dergelijke buizen maar mijn vader heeft er gelukkig op de kop getikt bij een volkstuinier die ermee stopte.

Over die buizen span ik het gaas en leg de uiteinden vast met bamboestokken of houten palen. Behalve het ophogen en wieden binnen enkele weken heb je verder niet veel werk aan die winterkolen. De zwakkere plantjes die ik overheb zet ik in een verloren hoekje zonder gaas zodat de koolwitjes zich toch nog kunnen voortplanten.

Koninginnenpruimen

Als kind at ik bij mijn grootvader altijd zalig zoete oranjegele pruimen. Later kwam ik te weten dat het Queen Victoria’s waren. Toen ik zelf een pruimenboom wilde planten was de keuze snel gemaakt. Later las ik op internet dat je deze pruim serieus moet uitdunnen wil je gezonde vruchten krijgen.

Wat betekent ‘uitdunnen’? Het lijkt altijd zonde om perfecte vruchtjes van de boom te halen omdat je dan denkt dat je oogst veel kleiner zal zijn. Ik heb dan de vraag gesteld op het Tuinkrantforum en Guy De Kinder kwam met zeer nuttige informatie. Rond half mei moet je beginnen met alle vruchtjes te plukken waar een bruin plekje op zit (onderkant tegenover steeltje). In die vruchtjes zitten namelijk rupsjes, die later ook aan andere pruimen zullen vreten.

Dus, stap 1: haal de aangetaste vruchten weg met een schaar. De vruchtjes zelf mag je niet op de composthoop gooien, geef ze aan de kippen of dompel ze eerst onder in een emmer water. Stap 2: een tiental dagen later dun je verder uit tot je ongeveer 2 vruchten overhoudt per 10cm tak.

Met deze ingreep worden deze pruimen die door sommigen varkenspruimen genoemd worden de koninginnenpruimen waar ze hun naam aan te danken hebben: groot, zoet met een losse pit en niet de minste insectenbeschadiging.

Deze lente was de boom zeer zwaar beladen en na het dunnen had ik wel een emmer perfect groene pruimpjes. Ooit had ik ergens gelezen dat je ook met groene pruimen confituur kon maken, dus gingen die pruimen mee naar huis. Wat opzoekwerk leverde geen sluitende antwoorden over ‘onrijpe groene pruimenconfituur’. Ik vond wel een recept over groene pruimen ingelegd op zout of azijn. Het is een traditioneel Marokkaans recept, berkouk. Het resultaat van dit experiment zullen we later uiteen doen, de pruimen moeten immers een aantal maanden ‘rijpen’.

Le temps des cerises

Niets is lekkerder dan versgeplukte kersen. De vogels in onze tuin vinden dat ook. Bij de keuze van onze kersenboom (laagstam) hebben we ons laten leiden door de smaak en het uiterlijk van de kers maar ook door de 'vogelbestendigheid' van de soort.

De keuze viel op de kerselaar 'Lapins' omdat die later bloeit dan andere kerselaars en daardoor minder gevoelig zou zijn voor late nachtvorst. De pluktijd valt doorgaans eind juli en daardoor zouden de vogels al minder geïnteresseerd zijn in deze kers. Ze hebben zich ondertussen al een indigestie gegeten aan de vroege kersen van de buren. Dit zijn allemaal theorieën en wie ben ik om daar aan te twijfelen. Feit is wel dat we dit jaar onze vakantie zo gepland hadden dat we de kersen volrijp konden plukken ... zijn die kersen potverdikke niet eerder rijp door het warme weer zeker!

Ik hecht niet zoveel geloof aan het verhaal van de overvolle buikjes van de vogels en dus zoek ik elk jaar opnieuw naar doeltreffende vogelverjagers. Vorig jaar had ik de enkele overvolle takken helemaal ingepakt met tomatenbuizenplastiek. Zeer doeltreffend, maar niet voor een almaar groter wordende boom met almaar meer te beschermen kersen. Dit jaar gingen we voor kunst en cultuur. Ik spaar al een tijdje de dvd's die de werkboeken van onze schoolgaande dochter sieren: draadje aan de dvd en overal rond hangen in de boom. Ik weet niet of het echt helpt in de kersenboom want uit angst voor de vogels heb ik de meeste kersen al geplukt voor ze volledig rijp waren. Het dvdsysteem werkt wel perfect bij de braambozen.

Volgend jaar steken we oma in het werk om buizen te maken uit oude glasgordijnen vastgemaakt met velcro. Een collega  hangt lege flessen op en op internet staan nog leuke tips, de ene al diervriendelijker dan de andere: gerookte haring in de boom hangen, zakjes met mottenballen, strookjes stof met jeneverbesolie, een radio met non-stop muziek en misschien het meest originele, een groot vogelsilhouet boven je boom doen uittorenen.

met dank aan Robert Sergent

Bekeringsdrang

“Ik zoek zo’n gereedschap waarmee je distels uit de grond kan trekken”, zei een oudere man in het tuincentrum. De winkeljongen murmelde op automatische piloot. “Als er een stukje wortel blijft zitten, groeit de distel terug. Het beste wat je kan doen is spuiten.”
Mijn bloed kookte toen ik het hoorde. De winkelrobot verdween en ik ging op de man af. “Ik ken een veel beter systeem om distels te verwijderen”, gaf ik hem ongevraagd mee. Het gezicht van de man keek ongelovig. “Kijk, dat is wat ik bedoel”, probeerde ik nog. De man keek verbaasd naar wat ik toonde. “Maar dat ken ik, dat is een spitvork. Ze gebruiken dat toch om aardappelen te rooien?”
“Ja”, antwoordde ik, “maar je kan die techniek ook toepassen om distels uit te halen”. De man klaarde eindelijk op. “Ik heb nog zo’n oude spitvork staan thuis van vroeger. Dát is inderdaad de oplossing. Bedankt voor de tip!”

Yes, dit was mijn eerste senior die ik heb kunnen bekeren tot het Gifloze Wieden. Dat doet ongelooflijk deugd!

Knautiabevolking

De voorjaarspiek van de vlinders is al een tijdje voorbij. De poppen van de zomergeneratie zijn zich nu aan het ontwikkelen. Afhankelijk van de soort, het gebied en het weer kunnen de vlinders die je nu ziet zowel de laatste voorjaarsvlinders als de eerste zomervlinders zijn. Dat kan je best waarnemen als je toevallig exemplaren van dezelfde soort tegelijk ziet. Het nieuwe exemplaar heeft mooie, felle kleuren met perfecte vleugels terwijl het voorjaarsexemplaar vervaagde kleuren heeft met afgesleten vleugels.

Ons mooi knautiaperk heeft afgezien van de harde zuidenwind van de voorbije dagen, verschillende stengels zijn op de grond geslagen. De insecten hebben daar gelukkig geen probleem mee want ondanks de kalme periode zag ik dit weekend toch al een aantal leuke vlinders. Ze zijn waarschijnlijk gestuurd door VELT om reclame te maken voor hun opentuindagen :-)



De vlinders die ik op de knautia zag zijn bijna zeker afkomstig van een nieuwe generatie. Op de foto’s zie je links het groot dikkopje en rechts de kleine vos. Het bruin zandoogje kwam er ook eten maar het liet zich niet fotograferen. Ook het bont zandoogje was aanwezig maar dat zwerft liever langs de meidoornhaag.

Myrmecopolis

Ooit heb ik ergens gelezen dat mieren de ecologische graadmeter zijn van een tuin. Als dat waar is, dan is onze tuin een ecologisch paradijs. De mieren tieren er welig. Dit jaar is het wel een beetje overdreven. Onder elke steen of elke pot krioelt het van de mieren, poppen en eitjes.

Onze zandgrond en de droge lente zijn hiervan waarschijnlijk de oorzaak. De groene specht die huist in de tuin van de buren vindt bij ons een gedekte tafel. Op zich storen mieren in een tuin niet, maar hun gewoonte om bladluizenkwekerijen aan te leggen is slecht voor onze fruitbomen. Een lijmband aanbrengen rond de stam helpt een beetje hoewel er meer lijm aan mij blijft kleven dan aan de band. Ook witte peper strooien rond de stam zorgt een tijdje voor minder mieren in de boom. Zolang de mieren geen te grote schade aanrichten laten we ze betijen. Mocht het uit de hand lopen dan kunnen we nog altijd overgaan tot een gedwongen evacuatie in een omgekeerde bloempot.

Knautiakolonisatie

Eén van de principes van de ecologische tuin, is ‘de juiste plant op de juiste plaats’. Toen we enkele jaren geleden begonnen met het aanplanten van onze verschillende tuinplekjes hadden we gekozen voor een grassenborder aan de voet van de wilgen. Tussen de siergrassen kwamen vlindervriendelijke planten, waaronder verbena, monarda, kogeldistel, echinacea en knautia macedonica.

Die knautia voelt zich blijkbaar heel goed thuis op onze zandleemgrond, hij zaaide zich uit aan 100 per uur. Eerst hebben we geprobeerd om alles in goede banen te leiden door de zaailingen te verwijderen zodat de border eruit zag zoals we hem gepland hadden. Het was een hopeloze strijd en eigenlijk paste het niet bij onze visie van natuurvriendelijk tuinieren. We hebben dus de handdoek in de ring gegooid en de knautia vrij spel gegeven. Het resultaat kan je hier bewonderen. Dit is nog eens het bewijs dat je in de tuin dikwijls de mooiste resultaten krijgt door de planten hun eigen weg te laten zoeken.

Tussen haakjes: enkele van de vele zaailingen koloniseren nu de tuin van mijn ouders.

Het geheim van de Aperitief Maison ontsluierd

In onze favoriete bistro schonken ze een heel lekkere Aperitief Maison. Na veel proeven en een beetje aandringen bij de “patron” kwamen we te weten dat het ging om een combinatie van mousserende wijn en vlierbloesemsiroop. Dit lekkere drankje wilden we thuis ook eens uitproberen. Oma maakt al jaren vlierbloesemsiroop voor de kleinkinderen, we kregen van haar dus het recept. Ondanks verschillende pogingen (een beetje meer wijn, een beetje meer siroop) konden we het drankje niet evenaren. Het geheim van het Aperitief Maison was ons duidelijk niet onthuld.

Oma wist ons wel te vertellen dat er een recept bestaat waarbij er naast wijn en siroop ook gin werd toegevoegd aan dit soort drank. Deze combinatie kon ons helaas ook niet bekoren.

Omdat ik het aroma van vlierbloesems zo lekker vind heb ik dan maar beslist om ze op alcohol te bewaren (naar analogie met de sleedoornjenever van oma). Ik had geen jenever of alcohol van 40%, maar in mijn kast vond ik nog een halfvol flesje echte Russische wodka en dat alcoholpercentage bleek te volstaan om drankjes te brouwen. Ik heb enkele vlierbloesemtakjes in de fles gestoken zodat alles ondergedompeld was … en dan ben ik de fles maanden vergeten.

 

 

Na een maand of zes zag ik de fles toevallig staan. De wodka was helemaal bruin geworden en het zag er niet echt ‘gezond’ uit maar het brouwsel rook zalig naar vlierbloesems. De smaak was helaas veel te bitter. Oma’s sleedoornjenever indachtig heb ik daar dan een paar lepels suiker in gegoten en de fles weer vergeten in de kast.

Enkele maanden later was oma op bezoek en bij het zoeken naar een gepast aperitiefje kwamen we de fles weer tegen. We hebben een klein beetje geproefd en eureka, het was lekker! In een klein glaasje met een ijsblokje kon oma er niet genoeg van krijgen, maar wij gebruiken het nu als basis voor onze eigen Aperitief Maison. Een scheutje vlierbloesemwodka en aanvullen met cava, het perfecte zomeraperitief. Eind goed al goed zou je zeggen. Jammer maar helaas, het drankje was gebrouwen op goed geluk. Ik had geen enkel idee van de verhouding alcohol, bloesems, suiker. Vorig jaar hebben we de zaken wetenschappelijker aangepakt en een flesje van 250cc wodka gevuld met een achttal bloesems. Nu moet de suiker er nog bij en dan moeten we weer enkele maanden wachten om te weten of het drankje weer even lekker is als het toevalsbrouwsel van vorig jaar.

Van zaad tot tomaat [2]

Na een week zijn zo goed als alle plantjes opgekomen. Enkel bij de Gojibes is er niets te zien. Kiemplantjes die je thuis opkweekt hebben de neiging om lang en smal op te groeien. Bij het zaaien had ik de potjes daarom niet helemaal gevuld, nu vul ik de potjes verder op met potgrond. De zaailingen staan nu stevig en op de tomatenstengels die onder de grond zitten komen ook worteltjes. Elke pot krijgt een etiketje want de verschillende soorten tomaten hebben verschillende groeiwijzen en behoeftes. Je moet dus wel weten wie wat is.

Drie weken na het zaaien zijn de zaailingen groot en stevig genoeg om te verpotten. Hiervoor laat ik de potgrond een volledige dag uitdrogen. Ik haal voorzichtig de volledige potkluit uit het potje. Op de foto zie je de aparte plantjes voor ze opgepot zijn. Deze plantjes worden nu elk apart in een pot gestoken, ik gebruik nu enkel potgrond. De plantjes worden tot aan het kiemblaadje in de grond gestoken, ook weer om ze stevig te doen wortelen. Elk plantje krijgt een steunstokje en een etiket.

Als je lang genoeg wacht om je kiemplantjes uit te planten heb je 100% succes. Ik moet toegeven dat de zonnige lente hier ook een handje geholpen heeft. De plantjes staan niet elk jaar zo mooi. Er staan hier nu een dertigtal tomatenplantjes te blinken. Teveel voor onze tuin, maar we zullen met deze plantjes enkele andere mensen gelukkig maken.

Paasei

Door het prachtige weer zaten wij de afgelopen dagen vooral in de tuin en hadden we geen tijd om de blog aan te vullen. Als compensatie willen we jullie met Pasen trakteren op een heel speciaal paasei, dat van het oranjetipje. Het is nauwelijks een kopspeld groot maar wel gemakkelijk te herkennen aan zijn oranje kleur.

Ik zag enkele jaren geleden toevallig een oranjetipje voorbijfladderen in de tuin. Zo kwam ik op het idee om deze vlinder permanent in de tuin te krijgen door look-zonder-look te planten, de waardplant waar de rupsen van het oranjetipje van eten. Het eerste jaar was het al raak en hadden we eitjes waar later de rupsjes uitkwamen. Sindsdien hebben we meerdere oranjetipjes op kraambezoek. Ook dit jaar is het dus weer gelukt en bezorgden de klokken uit Rome ons weer mooie oranje eitjes. Wie goed zoekt kan zo'n eitje zien op de foto.

Panna cotta van aardbeien

Het zonnige weer van de voorbije weken heeft de aardbeienplantjes extra veel energie gegeven. Binnenkort zullen we weer verse aardbeien kunnen oogsten. Intussen gebruiken wij nog altijd onze ingevroren voorraad van de voorbije zomer. We hebben er een heel lekkere panna cotta mee gemaakt.

Van zaad tot tomaat [1]

Volgens de 'boekjes' moet je tomaten zaaien rond half maart, maar de ervaring heeft ons geleerd dat eind maart beter is. Er is dan al meer daglicht en de kleine tomatenplantjes kunnen zonder probleem in hun potje opgroeien tot de grond warm genoeg is om ze uit te planten. De Ijsheiligen zijn niet echt te vertrouwen dus mikken we op eind mei om de plantjes in volle grond te zetten.
Volgens de 'boekjes' moet je verspenen als de eerste echte blaadjes verschijnen maar dat is veel te vroeg. De plantjes laten zich gemakkelijker verspenen als ze wat ouder zijn, er is dan ook veel minder uitval.

Hoe gaan we dan concreet te werk? Wij hebben een klein kweekkastje waarin 8 potjes passen. Die vullen we voor de helft met potgrond. Aangezien de planten langer in dat potje blijven staan vinden ze daar de nodige voedingsstoffen. Op de potgrond komt fijne zaaigrond met perliet (zorgt voor doorlaatbaarheid). We vullen de potjes tot op 3 cm van de bovenkant.  Waarom we dat doen komt later aan bod. De aarde wordt bevochtigd en moet eerst op temperatuur komen voor je zaait. Om de temperatuur te meten zetten we een wijnthermometer in één van de potjes. De juiste temperatuur is heel belangrijk bij de opkweek van tomaten (van zaaien tot kieming tussen 22 - 25°C).  We zaaien 5 zaadjes per potje. Door dun te zaaien zijn de zaailingen sterker en ze kunnen langer blijven staan voor ze verspeend worden.

Het handige bloempottuinmateriaal dat je ziet op de foto hebben we ooit eens gekocht in een speelgoedafdeling.

We werken met zaden van De Nieuwe Tuin. Je vindt er tomatenrassen die quasi zonder bescherming in ons klimaat mooie tomaatjes opleveren. Dit jaar kiezen we voor olijftomaatjes, een Siberische tomaat, een vroege Japanner, een San Marzano en een Italiaanse Prins Borghese. Voor die twee laatste zullen we wel een afdakje moeten voorzien.

Samen met de tomaten zaaien we ook eens een Goji-bes of boksdoorn. Deze bes wordt gebruikt in de Chinese geneeskunde en zou op zowat alles een gunstig effect hebben. We zullen al blij zijn als daar ooit een bes aan verschijnt.